จากชายติดบ้าน กลายเป็นสาวน้อยขี้อาย

"หาว-------- ง่วงจริงๆเลยแหะ"

สวัสดีครับ ผม อภิเศษ วาเชชชีวิต ชื่อเล่นก็ เศษ เป็นชายคนหนึ่ง ที่วันๆเอาแต่อยู่ในบ้าน ไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้น นอกจากดูทีวี นอนเล่นเกมส์ ทำอาหารกินเอง และนอนกลางวัน ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ผมเองก็รู้ตัวดีว่าทำตัวอย่างนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพ แต่รู้อะไรใหม ผมไม่ชอบที่จะต้องไปเจอคนอื่นนอกบ้านเป็นที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอ ผมเองก็ไม่รู้ ตั้งแต่จำความได้ผมก็ชอบอยู่คนเดียวตลอดเวลาเลย ทั้งชีวิตก็ไม่เคยจะมีเพื่อน แต่ผมโอเคกับชีวิตอย่างนี้นะ

ถ้าถามว่า ผมหาเงินได้อย่างไรเหรอ จะบอกไว้ว่า ผมน่ะเก่งงานคอมพิวเตอร์ทุกงาน ไม่ว่าจะเขียนโปรแกรม ออกแบบโมเดลสามมิติ กราฟฟิก หรือจะซ่อมคอมก็ทำได้ทุกๆอย่าง เพราะผมมันอัจฉริยะยังไงละ ตอนเรียนผมได้ A ทุกวิชาจะบอกให้ ตอนฝึก CQC ก็เอาครูฝึกหน้าคว่ำไปแล้วนักต่อนัก ไม่มีอะไรที่ผมทำไม่ได้ในโลกใบนี้หรอก ฮาๆๆๆ

ผมเลยเอาความอัจฉริยะของผมมาหารายได้แบบง่ายๆ แค่ทำ app อะไรบางอย่างออกมา ผมก็ได้เงินพอใช้ทั้งเดืนอสองเดือนแล้วละ เพราะผมเก่งยังไงละ ฮาๆๆ

แต่ไม่นานมานี้ น้องสาวของผมเริ่มที่จะมาหาผมทุกวัน และบ่อยมากขึ้นเรื่อยๆ จนที่ให้ผมรู้สึกแปลกใจมาก ทั้งๆที่ผ่านมาตั้ง 5 ปี ผมไม่เคยจะเจอหน้าน้องสาวของผมเลยซักครั่ง ผมว่ามันแปลกๆนา---- อืม---- 

แต่คิดไปก็เท่านั้น มันคงไม่มีอะไรมากหรอก เพราะยังไงเธอก็ทำงานในโครงการวิจัยอะไรแปลกๆมาแน่ๆเลย และหัวหน้าก็คงอยากจะขอร้องให้ผมมาทำงานด้วย แต่เสียใจด้วยละ ผมไม่มีวันออกจากบ้านของผมไม่ว่าจะต้องตายก็ตาม ผมก็จะยอมตายในบ้านของผม แม้แต่จดหมายลาตายผมก็จะเขียนว่า 'ฝั่งศพพี่ในบ้านหลังนี้ละ' ด้วย 

ผมอยู่ในบ้านหลังนี้มานานกว่า 10 ปีได้แล้ว ตั้งแต่ตอนที่ผมจบม.6 มา ผมคิดว่าผมเป็นคนเฝ่าบ้านที่เก่งนะ ตั้งแต่อยู่มาก็ยังไม่เคยมีใครมาบุกรุกรานบ้านของผมเลย ไม่รู้ทำไม แต่ก็เป็นเรื่องที่ดี ผมไม่อยากจะคุยกับตำรวจเท่าไรด้วย

เอาละ ไม่คิดมาก เจ็บหัว ผมเดินไปที่กาน้ำร้อน รินน้ำร้อนลงในแก้วน้ำที่มีผงกาแฟดำสำเร็จรูป แล้วก็หยิบช้อนชามาคนกาแฟเล็กน้อย ก่อนที่จะจิบกาแฟนั้นเข้าไปในปากของผม โดยที่ผมยังไม่ค่อยจะมีสติเท่าไร เลยทำให้ลืมไปว่ามันยังร้อนอยู่

"โอ้ย ร้อน" ผมพูดพร้อมๆเดินไปที่ตู้เย็น และหาน้ำดื่มในตู้เย็นนั้น

"โอ มีขนมปังด้วยแหะ ลักกี้" ผมพูด พร้อมๆกับเอาขนมปังขึ้นมาคาบ เพราะตั้งแต่เมื่อ 5 ปีที่แล้ว หลังจากที่น้องผมย้ายออกไปก็ไม่เคยได้กินขนมปังอีกเลย ที่ผ่านๆมาก็เอาแต่กินมาม่า รวยหน่อยก็สั่งพิซซ่า ว่างๆก็ทำอาหารกินเอง

แต่แล้ว ผมก็มาสดุดเห็นภาพที่สะท้อนในกระจกข้างๆตู้เย็น ดูเหมือนว่านี้จะเป็นกระจกที่น้องของผมฝากเอาไว้นี้นะ

"อา----- นี้ตัวเราเหรอเนีย โฮ" ผมพูดเบาๆ ก่อนที่จะหยิบขวดน้ำดื่มเย็นๆ และปิดประตูเดินกลับไปที่ห้องตามเดิม

ผมทำอย่างนี้เป็นกิจวัตรประจําวันของผมไปแล้ว อยู่แต่ในบ้าน ไม่ออกไปใหน อยู่บ้าน เล่นเกมส์ นอน ดูทีวี ผมมีความสุขกับชีวิตอย่างนี้มาก เพราะมันไม่เคยทรยศผมแม้แต่ครั้งเดียว ไม่มีใครที่ต้องใส่ใจ ไม่มีใครที่จะต้องเป็นห่วงผม ผมแค่ต้องคิดว่า ผมจะทำอะไรในวันนี้ดีเท่านั้น ไม่มีเรื่องยุ่งยากมากวนใจ

หวังว่า มันจะเป็นอย่างนี้ทุกๆวันนะ

สวัสดีครับ ผมเองแหละ ที่ขี้เกียจอ่ะ 555

แต่วันนี้ผมไม่ได้ขี้เกียจแต่อย่างใด วันนี้ผมมาลองเขียนนิยายเรื่องใหม่ดู โดยลองไปเปลี่ยนแนวดูบ้าง ให้มันกระจายๆความนิยมหน่อย เพราะแต่ละเรื่องที่ผมคิดมาแม่งมีแต่เรื่องสงครามกับอาวุธ 555

โดยครั่งนี้ ผมจะมาลองเขียนนิยายแบบย้อนเวลาดูบ้าง เพราะหลายๆเรื่องในชีวิตประจำวันของพวกเรา ต่างมีเหตุผลมาจากอดีตทั้งนั้น ผมเลยคิดว่า ถ้าแต่งนิยายที่สท้อนถึงคุณค่าของเวลาก็ดูดีไม่น้อย(ความจริงก็แค่อยากลองเท่านั้นแหละ)

และเหมือนเดิม อย่าได้หวังว่าผมจะเขียนนิยายเรื่องนี้จบ เพราะผมเองก็ไม่คิดว่าจะทำมันได้หรอกนะ ที่ผมมาแต่งนิยายก็แค่เพราะอยากทำก็เท่านั้นแหละ เพราะไม่ว่าอยากไร ผมก็เคยเขียนนิยายมาแค่เรื่องเดียวเท่านั้น และเป็นแนวเฉพาะสายด้วย เลยทำให้มันเริ่มที่จะคิดเนื่อเรื่องได้ยามมากขึ้น ในแต่ละตอนของผมนั้น ผมต้องเก็บไปฝันก่อน ถึงจะเขียนได้แต่ละตอนเลยนะ 555

แต่ครั่งนี้ผมมาลองเขียนเรื่องสบายๆ หวานๆดูบ้าง เพราะผมเองก็มีประสบการความรักอกหักมาไม่น้อย(เจ็บ) ผมเลยอยากจะลอกเขียนมันดูสบายๆ ผ่อนคลายดูบ้าง และไม่ต้องห่วง เขียนผิดเยอะแน่นอน จงระวังไว้ให้ดี หึๆๆ

จึงขอกล่าวไว้ใน ณ ที่นี้

แล้วก็ภาพที่อยู่ในนิยายนั้น ผมแต่งมันขึ้นมานะครับ

เอ้า ซอส

https://picrew.me/image_maker/5090

Fin Stabilized